Agroturystyka Kaszuby - noclegi na wakacje, nad jeziorami, nad morzem

Banino (kaszb.Banino) – duża wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Żukowo. Wieś jest siedzibą sołectwa Banino w którego skład wchodzą również miejscowości Borowiec i Dąbrowa Miszewska. Miejscowość jest siedzibą Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1283 r. książę Mestwin II nadał w zamian za Krainę Gniewską Banino cysterskiemu klasztorowi oliwskiemu. XIII-wieczna miejscowość była wówczas osadą chłopską na prawie polskim. Nowi gospodarze ufundowali w Baninie kościół pod wezwaniem Św. Michała, zniszczony przez pożar prawdopodobnie przez Prusów lub Husytów. Zachowały się plany z 1686 roku odbudowy świątyni przez opata Haskiego. W roku 1717 wieś wydzierżawił Brandt. W 1818 roku na skutek pruskiej reformy administracyjnej Banino weszło w skład powiatu kartuskiego. Na początku XX wieku Banino, gdzie ulokowane były dwa dworki Bukowskiego i Emila Lupkego, otrzymało status wsi dworskiej. Później właściciele dworków zmienili się. Bukowski odsprzedał swój Janowi Karszni z Gdyni, zaś Lupke – Walterowi Goertzowi. Karsznia był właścicielem majątku do 1939 roku. Na początku II wojny światowej został wywieziony wraz z rodziną do Niemiec. Natomiast Goertz mieszkał w swojej posiadłości do 1945 roku. Na jego polach pracowali jeńcy wojenni m.in. wielu było Jugosłowian. Po wojnie ziemia została rozparcelowana między gospodarzy. Kiedy w 1946 r. ówczesny proboszcz parafii w Matarni ksiądz Kazimierz Rohde zmarł, jego następcą został ksiądz Józef Bigus, który był inicjatorem budowy kościoła w Baninie. Po wojnie Banino stało się gminą, gdzie wybudowano posterunek Milicji Obywatelskiej, który istniał do 1955 roku. Powstał Ośrodek Zdrowia, Klub Prasy i Książki "Ruch", zaś od 1953 roku zaczął funkcjonować Urząd Pocztowy. Działały też stronnictwa polityczne, takie jak PZPR czy ZSL. W latach 1963–1964 gmina gromadziła 2804 osób zaś sama wieś liczyła 501 osób.